Wyjątkowe miejsce na kartach epickiego poematu Wergiliusza zajmuje kartagińska królowa Dydona. Postać Fenicjanki, która zgodnie z przekazem Timajosa, około IX w. p.n.e. założyła u wybrzeży Afryki nowe miasto – Kart Hadaszt , jest utrwalonym w kulturze obrazem tragicznie zakochanej barbarzynki. O jej specjalnej roli w Eneidzie świadczyć może sposób, w jaki Wergiliusz w swoim dziele prezentuje bohaterkę, zapowiadając niejako jej rolę. Elissa przedstawiona zostaje najpierw przez Wenus, a później podczas pierwszego spotkania, czytelnik patrzy na księżniczkę oczami Eneasza . Wieloznaczność postaci Dydony, jej liryczna ekspresja uczuć, tragiczny patos oraz epickie dostojeństwo uwidaczniają się jednak najbardziej w czwartej księdze utworu. Celem niniejszej pracy jest analiza przedstawienia tragicznie zakochanej Dydony, także w kontekście innych tekstów kultury.